Mae Hong Son

De weg naar Mae Hong Son: drie uur bus, drie uur een natuurdocumentaire die door het raampje werd afgespeeld. We waren zo ter bestemming al heeft de chauffeur ons met zijn busje over 3 haarspeldbochtige bergpassen geloodst. Wat een natuurpracht: de jungle langs de weg kant, toren hoge teakbomen, bananenbomen, bossen reuze bamboes en andere niet gekend overhangende struikgewassen, alles door mekaar. Op de toppen, immense uitzichten zonder einder, berg en heuvelruggen groen begroeid. Fantastisch deze streek.

Ter plaatse wisselde we ons hutje in tegen een “luxe verblijf” ( je weet het nooit vooraf hé). We kregen waar voor onze centjes. Te vroeg ( lag aan de uren van de bus), wij het stadje in , op wandelafstand. Het was een stralend warme dag en de zon overgoot het meertje met haar stralen en zijn goudomrande pagoden die de oevers sierden. De blikvanger van het centrum van het Mae Hong Son.

Hapje gegeten met zicht op meer, scooter gehuurd en met plannetje in de hand terug naar het hotel. Eens de kamer in zijn we alle twee als blokken in slaap gevallen. Zou het dus toch nodig geweest zijn?

Het was leuk de verlicht avondmarkt rond de verlichtte vijver en  de weerkaatsende glitter van de pagodes. Heel feeëriek.

Hier zag je al meer  type mensen die in de bergen wonen zoals ook al in Pai. Hier maken zij wel dè markt. Donkere types in eigen kledij, klein en vinnig alsmaar taterend. Jonge en mooie gelaatjes bij de jongere meisjes, verweerde types bij de ouderen. De verschillende stammen doen bijna allen aan landbouw.  We merkten de verandering van uiterlijk al vanaf Chiang Rai, naar mate je richting Birma, Laos gaat. De stammen leven langs die grensplaatsten in de bergen die wij vanaf hier kunnen zien. Wil ze je tegen komen dan is het met een gegidste tour. Op je alleen is het moeilijk de weg te vinden.

Vandaag onze eerste dag en we scooterden gewoon door de natuur. Rene heeft er zich tijdens de rit van overtuigd om de volgende vakantie met een echte moto te doen, 2 onderbroekskes, 2 t-shirtjes en een tandeborstel in de rugzak. Geen woorden om de schoonheid te beschrijven geen foto kan ze vastleggen. Wij zogen ze op als cola met een rietje. We reden Zuidwaarts dachten we maar op terugweg bleken we uit het Noorden te komen… Morgen nog eens. Maar dan met een zwaarder kaliber scooter want er zaten steile stukken tussen zei de moto-madam. Dus wij wisselen een 110cc tegen een 125cc, 15cc meer, alsof dat het ging doen maar het had ook vitessen. Zal wel beter trekken zei Rene de motard. Na een grondige studie van de summiere omgevingskaart waagden we het om noordwaards te trekken, 44 km en terug. Deze keer goede richting, we zagen de juiste bordjes voorbijflitsen en waren gerust. Dat brommerke deed zijn werk, we zaten nu ook nog vlaken zo goed als alleen op den 1095, bizar!. Prachtige omgeving. Stilaan reden we al eens een bochtige helling op en de omgeving werd nog indrukwekkender meer en meer een wild woud met struiken en hoge bomen, de eerste haarspeldbochten.Rene verkende zijn versnellingen want ja ge moet dat terug wat leren he na al die jaren. De bochten werden nog speldiger en vooral kortsteil omhoog. Dat ding begon ook al wat meer te kreuchen tot ik maar afgestapt ben en te voet den berg op. Gewicht teveel, rijst en noedelporties hebben zeker hun bijdrage geleverd en dit was net wat “overgewicht” voor dat ding. We gingen die laatste 13 km ons toch niet laten kennen zekers, terug erop, alles onder controle en dat versleten krel heeft ons tot aan het einde gebracht. Verassing: een prachtig meer verscheen er voor onze ogen. Precies Zwitserland! Grensstadje  Ban Rak Tai dat bewoond word door afstammelingen van de …chinezen. Beetje rondkijken en genieten van de prachtige natuur en het kleine donkere volkje dat daar in het vergeten gat zijn commerckes runt, vooral theepakskes.

Terug, vooral bergaf, ook niet simpel. Nog een waterval, bezoeken, een fischcave , die we niet vonden en een in de boekskes beschreven bamboebrug, speciaal, alleen ook niet tegengekomen. Waren we weer van de weg afgeweken?Terug langs de aardbeivelden en de rijstvelden waarvan bedjes door punthoed dragende boeren  werden voorbereid om te zaaien. Alles met de hak, een enkeling had een motoculteurke. Eet nog eens een fraiseke of een potteke rijst, daar is werk aan geweest!

Allée 44km teruggebold, getankt ( strenge voorwaarde,zeer belangrijk ) en dat ding weer binnengebracht. Dat ik gebroken was moet ik niet vertellen zeker. Wat Rene integendeel nog meer overtuigd om eens thuis, een machien te kopen om er de volgende keer de 600km lange Mae hong Son-loop met zijn 1864 haarspeldbochten te rijden( dat is the thing to do hier).

Een goed douchke maakte al veel goed. Nog even genieten van een etentje bij the twinkelende lake en morgen de bus naar onze laatste Thaise slaapplaats: Mai Sariang.