Langs de Salween River naar Mawlamyine

28 januari- 31 januari

Dat de rivier ons naar ons volgend verblijf zou brengen daarvan waren we overtuigd. Maar Hoe?? Ooit deed ik het in omgekeerde richting op een retro vissersboot, vrij impressionant, rustige vaart waar je dag mee gevuld was. Na wat ik gelezen had kreeg ik zo mijn twijfels…  Over ons vertrouwde cafeetje gingen we de trapjes af naar de “aanlegplaats” van ons bootvoertuig. Binnenpretjes lichtten een glimlach op toen ik het bedremmelde groepje toeristen aan de rand van het water zag staan. Neen zeker geen superjetty, zoals verwacht maar een houten sloep met( groot model) bosmaaiermotor ,die eigenlijk zijn sloepwerk al meer dan genoeg had uitgevoerd, lag daar klaar om ons met 17 en bagage over te varen. Het laatste koppel ( onze leeftijd) kwamen de steile trappen af. Veel te zware valies geraakte voor de meneer die mee naar beneden werd gesleurd en hilarisch genoeg net niet in de Salween terecht kwam.

Ervaring leert dat je niet als eerste moet opstappen, om het drommende geluid van  de dieselmotor niet in je oren te laten drummen. Het waren geen rubberen kussentjes en ook geen plankjes die als zitjes dienden maar wel comfortabele plastieken tuinstoelen , twee aan twee naast elkaar op de planken bodem van de schuit. Die van achteren eerst erin, dan werden de 2 volgende stoeltjes uit elkaar getrokken en naast elkaar, zo kon de telkens de volgende plaatsnemen…wij zaten op de tweede rij net onder het zonnezeildoek. Supergezeten als koningen in hun sloep werden we door de hulpbootsman van de kant geduwd voor een slome vaart van 3 uur over de  brede  bruine stroom. Het water stond laag het zonnetje scheen breed. De Karst structuren vervaagden  in de verte en de oevers gingen over in landbouwvelden, vissers kruisten ons vaarwater, netten worden bovengetrokken, zwaaiende en joelende kinderen aan de hoge oevers, hoge houten bagger boten met puntvormige spits  zagen we hun spoelwater als sprankelende fonteinen weer in de rivier lozen.

Dit schouwspel konden we allemaal goed volgen vanuit onze groene plastieken tuinzetels!

Wij vonden het wel allemaal erg grappig, maar dat was niet zo voor iedereen,  het verbeten gelaat van de  Franse madam met  elegant wit rokje en zwart v-hals bloesje sprak boekdelen. Neen het was niets vergeleken met de Mandelayvaart verduidelijkte ze nog in het Frans bij aankomst aan het groezelige afstapje wanneer haar man de zware valies uit de schuit sleurde.

Ons hotelverblijf lag ver zegden de tuk tuk schauffeurs die ons stonden op te wachten. Ze organiseerden het onder hen , alle verren in een kar en de dichteren in andere karretjes.  We geraakten op ons bestemming. Alles leek zo ge-uniformeerd en professioneel bij aankomst, portier in zijn hokje die buiten kwam, 2 jonge gasten die de rugzakken optilden maar toch even genageld stilstonden voor de dracht naar de kamer, de balie activiteit: Birmaans was perfect, Engelse les dringend te volgen. De purperen bungalows waren in orde en netjes. Ja van kleur , ieder zijn goesting…. Moto besteld, klassieke frisse pint en ter plaatse restaurant, niks te kort.

Programma volgende dag: Mawlamyine bezoeken, niks van, Gerd was mottig, geen 5 minuten achter op de moto, terug naar de kamer hondeziek  de ganse dag, tenslotte s ’avonds maar een pilleke gepakt dat misschien zou kunnen helpen, Rene had ondertussen een dokter opgetrommeld maar het pilleke was rapper dan dien doktoor want Gerd liep ineens gezond en wel weer rond toen hij eraan kwam. Enfin nog eens gecheckt, het kwam wel goed.

Dus volgende dag: zonder problemen door de stad geloodst, ritje langs de strandroad “ boulevard”, de nodige stoepa’s en kloosters in al hun goud en glorie bezocht tot zelfs de grootste liggende boeddha ter wereld die een of andere monnik op zijn kosten daar in de natuur heeft neergeplakt. Als ge van waanzin spreekt….Het was een leuke dag, een eigenaardige, stoffige stad aan de oevers van de Salween, een stad die taant van een vergane glorie uit zijn  Britse koloniale periode.