Hpan An , een groene diamant in het zuiden.

25 januari-28 januari

Comfortabel gesetteld in de rode bus reden werden we door het van uitzicht veranderend landschap. Alles verliep rustig (!) en werden zo goed als voor de deur van de Soe Brothers2 gedropt. Nieuw hotelletje vooral gekend door backpakers, heel Hpa An trouwens. Die twee Brothers hadden vroegen een klein gammel houten pensionnetje(  nog altijd) met wat kamers, je kon er dus slapen…Toffe gasten die het goed bezien hebben. Het nieuwe hotel biedt heel wat anders , geen overbodige luxe maar nette kamers en de klassieke badkamers” tree in one”. Ons aftrekkerke hebben we altijd bij de hand!

De straat uit liepen we op de brede Salween rivier, belangrijke vervoersader( geweest) in Birma. Het is mooi als we bij de avondzon langs de rivier kuieren, bierke gedronken gezeten op een gammele lage houten tafel, zicht “on the river”.

We schreven in voor de “ cave ( grotten) tour”  voor de volgende dag. Aan de horizon stijgen prachtige  karstrots formaties op. Groene  rijstvelden met palmboom-toetsen als tapijten aan hun voeten. Deze streek is zo waanzinnig mooi. Zeer landelijk, veel landbouw, lappen velden met allerlei gewassen en rijstpaddy’s. Velen staan weer droog en zorgen een aardegrijze aanblik over de vlakten. Kleine gestalten met punthoed en lang gerokt ( longhi) hakken ijverig in de steenharde grond, rakelen het gedroogde hooi van de rijsplanten samen, rapen de bundels op en gooien ze op een hoop. Voorbereiding voor de volgende oogst.

Door de dorpen rijdend merk je dat de bouw goed te doen heeft als is het met zeer primitieve middelen. Veel volk op de werf, kan niet anders als de beton met schup, emmerkes water wordt afgewerkt. Als de bakstenen op de schouders worden aangebracht…Belangrijk: ze doen het toch maar.

Gans andere mentaliteit dan Thaise bevolking. Verlegen vriendelijk, zwaaien en roepen ze je met “Mingalaba”  een goede dag toe. Kinderen komen met bosjes uit de schooltjes gelopen, witte blouse of hemd en groene longhi : hun uniform voor het ganse land.

Beige als zandvlekken uitziende vegen tot echte tekeningen bedekken de wangen van deze locale bevolking. Zonne”creme”tegen de brandende zon ondertussen deel van hun cultuur.

Ik zei dus dat we grotten gingen verkennen. Ze bevonden zich in en rond de karstrotsen. Je bent boeddhist of niet maar elke structuur is OK om er een pagode, een of meerdere boeddha’s, zittend of liggend en andere figuren  in te steken. Liefst nog met veel geel en goud beschilderd. De Nats-figuren ( soort geesten) zijn multicolor.

Met alweer een goed gevulde tuk tuk,deze keer voortgetrokken door een brommer, gingen we met ons internationaal gezelschap van 7 man het Cave-gebeuren bewonderen. We tukten met veel gebrom en veel geschodder over de landelijke wegels, door de groene rijstvelden blikken gericht op de machtige rotsen die ons naderden. Eerste stop, eerste grot, 2 vijvers ervoor en goudgelen- met- wit-gelaat-monikken sturen je langs de witgeverfde trappen naar boven.  Opgepast: blootvoets en zonder”spagetti blouse”!!! Hij lag, de boeddha met open ogen: rustpositie. Onze driver gaf ons telkens de nodigberekende tijd om de attractie te bewonderen.

Zeven hebben we er bezocht die dag. Telkens anders van inhoud en waarvan 3 ons het meeste bekoord hebben.

Daarvan de eerste met duizenden minibouddha figuurtjes in aarde kleuren tegen de rotswanden buiten en binnen. Ook andere uitgehouwen mystieke afbeeldingen  die de verfborstel des tijds met groengevlamde kleuren had gebeitst.

De tweede was een gouden pagode op een vingervormige rots midden in een meertje. Je kon er met een houten brugje naartoe. Geweldig als je rondom rond keek, wat een natuur!

De derde was erg groots, we namen onze schoenen mee binnen op aanraden van onze chauffeur…eerst wat boeddhistische toestand maar naarmate we verder gingen, alsmaar donkerder werd het daar binnen, speleologie-toestand. Flitsende lichten: ze waren daar efkes een passerelleke aan het lassen. Wij nog door het donkere dal, soms wat glibberig, onze schoenen hadden we al lang terug aan de voeten, ik liep verloren( sic!), terug op het goede pad werden we uiteindelijk beloond door het adembenemend uitzicht dat door de opening van de grot verscheen: een vijver met gekleurde vissersloepen, midden in een oase van groen…het kroop door al je leden dat gevoel van reine schoonheid en rust.

Even rusten in dat kleine paradijsje en dan per 4 werden we met het bootje over het groene vijverwater onder de rotsformatie door naar een sloot gepeddeld en verder langs de bleekgroene rijstvelden naar de oever gebracht. Was dit niet grandioos in al zijn eenvoud!

Onder de indruk zijn we de terug  naar de homebasis getuktukt.

We stapten voldaan uit ons vehikel net op tijd om de ondergaande zon over de rivier te bewonderen.

De volgende dag eerst de rommelige ontbijt toestand getrotseerd, brommer op en onder ons tweetjes naar een bekend klooster op een uurtje rijden. De natuur was weer van de partij en de mensen in hun dagelijkse doen, eveneens. Het was op zichzelf mooi het grote klooster complex. Of er nog een monnik in verbleef…wij zijn er geen tegengekomen. We zagen wel  veel tassen en kommen in het kast rek staan als we door de tralies de donkere houten  leefruimte in gluurden.

Het geheel was wel ten zeerste aan een serieuze opknap- en afstofbeurt toe, het moet sprankelend mooi geweest zijn …ooit.

We brommerden terug naar the brothers. Opgefrist naar “ons cafeetje” aan de rivier en gaan eten in t’ restaurant zonder bier.

Zo zaten de twee dagen Hpa An erop en we hebben er heel erg van genoten