Kinmun The Golden Rock

30 januari tot 2 februari

Zonder noemenswaardige gebeurtenissen zijn we op het gemakske naar onze volgende bestemming gereden met een slakkengangenbus. Geen erg we hadden een zee van tijd. Frustrerend is wel dat je onderweg nooit weet waar je al bent of welke stad je passeert daar alle aanduidingen, reclameborden en namen van steden in het krollekesgeschrift staan geschreven. We zaten deze keer op de eerste rij achter-boven de chauffeur. Dat is rechts in de bus. Ze rijden hier wel zoals bij ons rechts maar het stuur staat er ook. Er is altijd een manneke die links vooraan met zijne neus tegen de ruit geplakt, voor co-piloot speelt. Zeer belangrijk bij het voorsteken!

Daar reden we ons hotel voorbij…een dikke km verder de terminus. Brommermannekes stonden klaar maar gezien we een serieus bergoppeke moesten doen zagen we van die optie af. Nog liever te voet. Tot er zo een grote tuk tuk bus tot stilstand kwam en ik aan die aanhangende gast zijn T-shirtje trok: we mochten nog even mee. Alle inzittenden in de weer om ons en bagage binnen te sleuren, blij en fier dat het lukte. Maar ja, van korte duur, hotelletje was direkt in zicht. Toffe mensen.

Naar de balie, alles weer in uniform en volgens de “hotelgeplogenheden” ( waar heb ik dat toch uitgehaald!!) Alleen geen internet op de kamers en ermee rekening houden dat de stroom regelmatig uitvalt. Voor de rest alles in orde, palm-en andere tropische bomen rond de teakhouten kwartieren. Zeker niet in den aap gelogeerd.

Opgefrist van de busrit op verkenning. Het stadje staat aan het begin van  zijn toeristische explosie. Nog in primitieve schoenen : veel winkelkraampjes, locale restaurantjes waar ze je ieder moment willen binnensleuren alsof je alsmaar honger moet hebben, nog niet teveel asfalt waardoor het klassieke rode stof overal neerploft, enkele nieuwe guesthouses en kleine hotelletjes en vooral de attractie en het doel van het bezoek: de “pelgrimstocht” naar de 1100m hoger gelegen Golden Rock!

Vroeger deed je dit deels met een rammelkar van een afgedankte pick-up en met 50 man op houten geslagen plankjes over de breedte van de laadbak . Je werd op spectaculaire wijze tot op een bepaalde hoogte gereden. Vandaar te voet verder de supersteile helling op tot je bestoft en bezweet, tong op je tenen aan het “heiligdom” toe kwam. We gingen al eens poolshoogte nemen voor morgen bij de startplaats. Héla, nieuwe Pick-up camions met blitsnieuwe cabines. De planken in de laadbak vervangen door overlangse inoxe zitjes met kussens en  rugleuning, een bache, zelfs: seatbels!!!. De beenruimte bleef even beperkt maar het zag er al heel wat anders uit al kon je het niet comfortabel  noemen.

De volgende dag, niet te vroeg, waren we op post, het laden van de truck was al begonnen, we schoven aan , ijzeren trapje op naar platform en vandaar de laadbak in op de zitplank. Zes op een rij, tegen mekaar geprangd. Alleen  als alle zitjes bezet zijn vertrekt de vracht voor een niet na te vertellen rit tot helemaal boven. De steile hellingen en haarspeldbochten in geribbelde beton lieten niet op zich wachten. Het was een spectaculaire rit waarbij de truck chauffeurs geroutineerde acrobaten zijn om de met 50 pelgrims geladen gevaarten met de nodige snelheid  op de soms bijna verticale kortbochtige helling te trekken zoals hagedissen die over een muur flitsen en ook blijven hangen. Neen, het gaf niet echt een bangelijk gevoel, leuk zo door die prachtige jungle over die smalle weg naar boven te worden gesleurd. Onderweg even stoppen, de dalende lading moest eerst passeren en dan wij weer. Aangekomen zag je direct dat het een druk bezocht oord was, kraampjes met “heilige” souvenirs, eetkraampjes of gewoon alles tegen de grond, een mensenstroom naar beneden,  hun plichten al vervuld. Wij waren de opgaande portie. Bij de gulden triomfboogpoort, schoenen uit, immens plein op. Her en der verspreid lagen groepjes mensen, gezinnen op matjes te liggen, eten, slapen. Niet ongewoon om er de nacht door te brengen. De zon brandde en de vlakke witte vloerstenen onder onze voeten ook. En zie daar stond ze plots voor ons groot als ze was, blikkerend in de zon, de Rots al eeuwen met bladgoud beplakt, de klassieke tiara bovenop en…in zeer wankel evenwicht hangend boven de immense diepte die onder ons gaapte. Niets meer dan 1 haar van Boeddha himself die voor het evenwicht zorgt. Ik vertel nu wel wat we in alle boekskes gelezen hebben hé. En toch een spectaculair zicht, de sfeer van devotie er rond en de vercommercialisering die er uit volgt. Vergelijkbaar met Lourdes- situaties. Een unieke gelegenheid om fotoshoots te maken van die vreemde toestanden, van de diversiteit mensen, groot en klein in hun bezigheden, hun omgeving, hun vereringsriten…alles vreemd voor ons  maar zeker niet over nadenken. Door de hoogte genoten we ook van het allround verzicht over groenbegroeid berg en dal.   Na een dik uurke hadden we het al wel allemaal wel gezien, voeten met natte doekjes wat afgekuisd(!), terug naar de  départ pick-up. Het duurde even voor alle vijftig er inzaten, de rollercoaster trok zich op gang voor de neerwaardse actie. Leuk, zegt Rene, duurt langer dan in Bobbejaanland en goedkoper op de koop toe. Eens beneden weer van dat ding afklauteren, een heel avontuur zo een pelgrimsbezoekje aan The Golden Rock. Maar telkens ik nu een met varkens gevulde camion zal tegen komen kan ik met die dieren meevoelen…

Morgen om 10u weer verder met de WIN-bus naar Bago.

Beste volgers: dit is voorlopig het laatste verhaal en de laatste foto's die we doorzenden. Internet en WIFI staat hier nog in zijn kinderschoenen. We zijn ondertussen al voorbij Bago en Yangon en nemen enkele dagen rust aan de west kust( zit hier toch wel vol Chinezen zeker in t hotel!). Zo goed als geen internet en... van 6AM tot 6 pm: genen elentriek ook niet. Zal met Rene  beter wat gaan wandelen langs het strand.

Jullie horen nog van ons!!!