Bago, druk en begeesterend

2 en 3 februari

Bago, druk en begeesterend

De gouden rots lieten we achter ons, de bus naar Bago pikte ons op voor het hotel( beeld je in!!) vertrokken voor 2,5 uur. We werden midden in het stadsgewoel afgezet met enkele andere “witte” reizigers. Van waar hij komt weet je niet maar hij staat er, de man die alles kan klaren wat vervoer betreft. We karren naar onze verblijfplaats, Amara Gold en op aanraden van de locale vervoersorganisator hebben we ons verblijf een dag ingekort. Motobike geen probleem, binnen het half uur stond hij daar klaar voor vertrek. Tenslotte nog maar 15 uur, we konden al de helft van onze bezoeken afleggen, ene helft lag aan onze kant. Planneke gekregen en ( ondertussen vastgesteld dat er google maps op mijn smartphoneke staat!!!). De stad deel je best in 2 kwestie  “monumenten”. Voor beide moet je door de chaos van gerokte mensen, brommers, kamions en alles wat er dienst voor doet, stof, stof …We waren geen 500m weg of t liep mis met dat brommerke. Ik voelde me achteraan wat schodderen en Rene vloekte op het stuur. Daar we niet van plan waren om ermee te verongelukken, terug. De eigenaar wist natuurlijk van niks maar we hielden vriendelijk vol, hij mocht zijn wit motooke terug meenemen. Dan maar een fiets. Ja, ons Hilda had er al achter gevraagd, hier zie , wijle weg. Kreuch, kreuch door zand  en stof , vals plat berg op, het zweet in beken van de rug, Rene gezwind alsmaar verder voor mij, hoorde mijn belleke niet, k werd er wel echt boekkig van!

Ineens zaten ze daar, de rust zelve: de 4 reuze Boeddha’s , elk naar een windstreek gericht, kaarsrechte ruggen tegen mekaar. IMPOSANT. De fijne detailkes als, de gedrapeerde gouden gewaden, hun haarsierbandjes  versierd met goudverf en gekleurde blikkertjes, gelakte vingernagels hun stille glimlach en vriendelijke blik altijd naar jou gericht. Je kan daar niets aan doen dan gewoon kijken en nog een kijken…

De fiets: stond er nog , wat gefoefeld met het sleutelke ( ik had dat van Rene pfff) en weer weg.

De liggende Boeddha van X m lang , ja die lag daar te “rusten” en te glimlachen in open lucht zo noemen ze dat in de reisboekjes. De volgende ( ik zou het voor geen geld opgeven…): nog ne liggende, veel groter en onder dak, zeg maar een hele hangaar. Zijn verhaal staat op zijn rug in beeldende “kunst” geschreven en ik moet zeggen dat de gestapelde kassettenkussentjes waar zijn hoofd op rust( dat is zo bij liggenden) waren erg mooi ingelegd met edelstenen , spiegeltjes in een ondergrond van vergaan verguld smeedwerk. Toch efkes de moeite al dat gefiets. Het liep al naar 17u toe en stilaan gaat de zon zakken. Er was nog een pagode in de buurt die Mahazedi noemt en volgens mij bij ondergaande zon mooi moest zijn. Die kon er dan ook maar bij. Hij was mooi maar de zon was al te ver gezet. Niks erg, morgen komen we terug, we kennen de weg. We reden terug en hadden dan oog voor de taferelen die zich rondom ons afspeelden, een kleurige massa stoffige mensen, kinderen allen in hun gewone doen. Gewoonlijk  altijd wel met veel omhaal en lawaai bij. Niet dat die ambras maken maar dat is “communicatie”. Altijd vriendelijk en behulpzaam naar ons toe, Mingalaba’s van hier tot ginder achter, zwaaien…mannen die hun longhi’s tussen de benen opknopen voor een soort gezamenlijk balspel waar je de bal niet met de handen mag raken, voeten, benen, dijen… maar hij moet wel in de lucht blijven…vrouwen rond hun groentenmanden of voor hun groezlige kraampjes. De locale restaurantjes met plastieken tuinstoelen waar gewoonlijk alleen mannen zitten/hangen te zitten of tv kijken: SKY net ( alles amerikaans!!). Jongeren met hun motobikes daartussen en al het getuut van de wereld rond je horen dat nog aanzwelt als je de grote baan oprijdt. Ze willen alleen maar zeggen dat ze eraan komen. Tut ( kort)= brommer, toet-toet = bus, toeeet-toeeet= kamion. Ge moet het maar weten, niet verschieten en gewoon verder rijden gelijk ge bezig zijt en daar komt het voorbijstekend vehikel voorbij.

Alle stof en zweet van ons lijf en leden gespoeld en terug naar een restaurantje dat er onderweg naar ons mening proper uitzag, met de fiets. Ik de enige madam op het terras maar ik kreeg ook eten en drinken van de enthousiaste gastheer.

De tweede dag was er meer te doen. Gisteren bij de” overdekte” had Rene het op een akkoordje kunnen gooien met een gast om een moto te versieren voor de volgende dag. Dus de anderen kant uit, grote baan ( den 8) over, We zijn dat geharrewar al gewend en doen gewoon mee.

Allée de echte stad in naar de Schwemawdaw pagode,114m  de hoogste van het land. Onder een overdekt “voorportaal” ga je de trap op en kom je op het terras dat de pagode omringt. Zijn gouden schittering weerkaatst op de witte betegeling van het terras. Niet alleen wit maar ook heet en op blote voeten…Hij was groot, hij was mooi: de Thi( parasol) op te top met de afhangende tingelende belletjes, de afhangende lotusblaren halverwege en de vierhoekige terrassen waar hij op rust. Klokwijzers- gewijs loop je errond. Er staan nog andere gebouwtjes, torentjes, figuurtjes…alles wordt vereerd, rookstokjes, bloemen, linten en …water. Bezige bijtjes die boeddhisten.

We reden naar de Hintatempel( niet bijzonders, vol duiven..), even de sloppen in naar de pagode zonder naam, heel wat trappen maar oh wat een verrassing: wat een uitzicht over heel Bago en omstreken, de palmbomen, de grote pagode, het paleis ( nog te bezoeken),  een zweem van de tropische uitstraling steeg naar ons op.Verbluffend mooi. Neen we moesten ons onttrekken aan al die schoonheid en begaven ons naar het Paleis gelegen in mooi onderhouden park en ooit door een belangrijke koning gebouwd, is afgebrand en staat nu terug in de steigers, voor een groot deel al terug in al zijn glorie hersteld. Prachtig, majestueuze troon volledig ingelegd met( echte) diamant en spiegels( kan niet genoeg schitteren!). Open paleis met goudgele pilasters afgezoomd met donkerrode versieringsbanden, om te zwijgen van het sculpteerwerk. Ergens in den “hof” stond er ook nog een gelijkaardige troonzaal. Al even prachtig.

Tijd voor een drankje en een knabbel. Dat laatste was niet fameus, het zandhondje was wel erg blij met zijn hapje.

De Mahazedi van gisteren: hop, lag op de terug weg en de sunset kwam eraan: net op tijd en ja  we hadden gelijk, het was erg mooi: de avondzonnestralen streelden met hun gloed de witte gekalkte pagodestenen en de goud getopte poorten die hem sierden langs acht kanten. Kleine gouden stoepaatjes die hem omringden gaven nog meer accent met hun vergulde weerkaatsing. We waren er alleen, het was er stil en we konden ons alleen maar aan het schouwspel vergapen tot de zon zich achter de palmen ging verstoppen.

Deze staat met 1 routarreke( rugzakmanneke) ondergewaardeerd in de gids! Gaan we zeker melden.

Moe maar zeer tevreden en onder de indruk sloten we de avond in Bago af op het mannen terras en gingen “verlicht” te voet naar de Amara Gold om de rugzakken te pakken voor het grote Yangon ( Rangoon).