Yangon of het ooit koloniale Rangoon

4 februari tot 6 februari

Ze wordt nog steeds de hoofdstad genoemd maar al enkele jaren zijn alle ministeries en bestuursorganisaties verplaatst naar een meer centraal gelegen oord, naam niet te onthouden maar daar wonen ook al de ( corrupte) bestuurlingen van het land in chicste huizen en lanen, waar ge geen mens ziet lopen ( staat zo in de boekskes).

Maar Yangon blijft zijn zweem van het Britse majestueuze kolonialisme bewaren door de overgebleven gebouwen van deze ooit grote handelshaven.

Busstation Mingalar , een eind buiten de stad. Taxichauffeurs zouden je in hun voertuig willen sleuren met tienen tegelijk. We kozen er ene uit, onderhandelden over de prijs ( we worden toch in t zak gezet..) een beetje spelleke gespeeld, allée voor 10 000 sjatten  naar t centrum: rit van 1u! Superdruk verkeer, allemaal witte taxi’s, files precies de Antwerpse ring…

Afgezet aan de 49tste straat: Ocean Pearl 2 hotel. Dat is nu echt bagpacken…even een dipje meer van vermoeidheid dan wat anders. Ik kende de 1 van vroeger en deze moest zelfs daar voor onderdoen. Het was klein, proper, we hadden een bed en douche en geen raam. MAAR: alles wordt goed gemaakt als je een supervriendelijke gastheer hebt die kennis draagt van de Engelse taal en verstaat dat zijn klanten het even moeilijk hebben bij aankomst. Het was snel over en gingen over tot de actie. Plannekes en gidsen bij de hand op weg naar de Yangon rivier. Door alle kleine straatjes vol mensen die voor hun winkeltjes zaten te wachten, vrouwen, mannen die alle dagen markt hielden hurkten voor hun manden, schalen of gewoon openliggend papier gevuld met groenten, kiekens( neen kippen is een te mooi woord voor wat we zagen) , vissen en andere troep. Roepen, kwetteren …gebarentaal moet je hier komen leren. Een drukte van jewelste en geen Chanel 5 geur.

Er waren ook grote lanen: 4 verkeersaders horizontaal evenwijdig en 3 vertikaal. Allemaal gevuld met auto’s. De vertrouwde Tuk-Tuk is uit het stadsbeeld verdwenen en brommers mogen ook niet meer in het grote centrum rond rijden. Kilometers hadden we in onze benen bij ons vertrek uit Yangon!!!

Niet dat je zomaar aan de rivier kan, neen, het is nog steeds een haven, vrij groot en over gans de lengte van de stad afgezet met platen waar je niet kan overzien. Ons doel was om tot aan het ooit beroemde strandhotel op de Strandroad te geraken. The place  to be voor koloniale Britse society. Mooi gerestaureerd, ziet er ook erg voornaam uit maar dat belette ons niet om er in onze “outfit” efkes een bierke te gaan drinken om de binnenkant te bekijken. We werden deftig bediend en het heeft ons gesmaakt. Aan  de overkant bij de haven is er een groot restaurant, zicht op de rivier waar je lekker kan eten. Wij binnen maar nog geen 17 u : nog niet op het dek, dus binnen ons bordje noedels opgesmuld. We zagen de zon ondergaan over de gemeerde boten vanop de passerelle, de dag ging naar zijn einde, we liepen  langs de mooie roodbakstenen gebouwen, ooit de administratieve centra van de kolonie, naar ons Pearl-kamertje terug. Rene zorgt onderweg altijd voor een fles Myanmar-bier en een Wisky slaapmutske.

Sule pagode- dag: bekende en oudste pagode van de stad, niet de grootste ( 50m). Onderweg nog de Holy Mary kathedraal meegenomen en jeetje , al van ver over de brede laan zag je de Sule al staan. Alle ruige en rommelige situaties errond zijn verdwenen, brede lanen ernaartoe, het aangrenzende Bandola park met centrale obelisk bewaakt door 4 forse bronzen leeuwen, uitnodigend sprankelend netjes groen… levendig volkje, jong en oud kuierend, spelend op het fluwelen gazonnetje: met Yangon is er iets aan het gebeuren: clean en orde: daar wordt aan gewerkt. Oversteken is nu wel even je leven riskeren, nu ze met auto’s rijden dan rijden ze ook, liefst snel! Je leert het wel hoor en de Sule is nu eenmaal het middelpunt van het open plein dat je kan aanzien als een rotonde in het verkeer. De overdekte trappen op, schoenen uit: Achthoekige basis met de klassieke  goudgele opbouwstukken tot aan de Thi met zijn klinkende belletjes. Errond nog wat gebedsgebouwtjes en beeldjes van Boeddha. Een moment van rust in het midden van het bruisende Yangon. Na een uurtje kuieren had Sule zijn geheimen prijs gegeven. Naar de Baygoke markt, een herinnering aan slordige ongeordende kraam situaties op de straten rondom het overdekte marktgebouw. Mis, helemaal mis! Alles opgeruimd , geen straatventerij meer, het marktgebouw met boven gaanderijen opgefrist met een laagje rozige verf,  beneden de “gems” winkeltjes( edelstenen en diamant) steeds druk bezocht door meer gefortuneerden, deze buurt was blijkbaar ook al gesaneerd. We waren aan een drink toe, plaatsten ons op een verhoogd terras, mensen kijken is een leuk tijdverdrijf! Stillekensaan weer naar onze Pearl en onze vriend- gastheer. De kilometerkes van de dag begonnen te werken, even platte rust, opfrissen en naar Thai 47: wat hebben we lekker gegeten, geen Birmees deze keer.

De laatste dag: Schwedagon Pagode: het meest impressionante gebouw van Yangon. Op 4,5km van de Pearl: Taxi? Te voet. Het was een heel eind, liepen langs de zoölogie naar het meer, fleurig parkje als rotonde en tenslotte de imposante Zuid-ingang van de beroemde Pagode , we zaten wel aan de verkeerde ingang, Noord had beter geweest maar we waren al content dat we er geraakt waren. De immense traphal, breed en hoog, waarvan je in de hoogte het einde niet zag, volledig in hout uitgewerkt. Op de trappen ( klassiek) de souvenirwinkeltjes, die ( bijna ) nooit iets verkochten, de bloemen en reukstokjes dames die meer succes hadden bij de “gelovigen”, het betaalloket( voor niet Birmezen) waar je ook gekeurd wordt op blote voeten en kledij. Niet in orde wordt alles bedekt met sjaal of rok die geen mens geknoopt krijgt zoals het moet.

Een schouwspel van goud komt op je af bij het opduiken van het eerste gebedsgebouw, je kijkt omhoog naar de fiere hoge Pagode waarvan je de beschrijving al honderd keer gelezen hebt zodat de bewondering bij het ontleden van al die schoonheid geen grenzen meer kent. Hij staat daar niet alleen , de Schwedagon, zovele andere pagoden staan kris , kras aan zijn voeten. Kapelletjes, prachtig gedecoreerde gebedsgebouwen( N,Z,W,O), allen gevuld met boeddha’s, ene is niet genoeg en ze zien er allen anders uit. Grote bellen en gongen opgehangen door prachtige versierde scharnieren. Je mag er nu niet van houden maar toch blijf je soms met ingehouden adem de kunst ervan bewonderen. Zet je er gewoon bij en kijk. De Pagode heeft ook een achthoekige basis. Op elke hoek een boeddha fonteintje, 1 voor iedere dag van de week, astrologisch teken bovenaan en bijhorend dier onderaan. Zeven dagen en acht hoeken??: de woensdag is opgedeeld in voormiddagbeeldje en namiddagbeeldje. Je ziet mensen heel devoot water uit het fonteintje scheppen en over hoofd en schouders van het beeldje gieten. Ben je op donderdag geboren dan giet je enkele scheppen water over de donderdagboeddha en werk je het af met een boekeetje bloemen. Superleuk om die ceremonie af te zien. Het was er bloedheet, immens plein met witte stenen, schaduwplaatsjes waren zeer welkom, de gouden schittering van wat je omringde droeg zeker bij tot het spektakel.Het was al goed namiddag toen we ons lostrokken van deze attractie en gingen via Noord weer naar de “bewoonde” wereld op zoek naar een myanmarke, geen terrasjes te zien op de terugweg. Dan maar naar de bar van het Azia Plaza Hotel. Gewoon binnenlopen en vragen waar die zich bevind en als dat op het 14e is dan neem je ook de lift in de open koker met ongekuiste ramen. Je ploft je in een terraszetel en bestelt. Dan kijk je over het muurke en krijg je waanzinnig zicht over de ganse stad rondom rond. De rivier in de verte, de haven en aangemeerde boten, de rode bakstenen gebouwen, de grote volgepropte rijlanen, de kleine nog niet gesaneerde zijstraten, St Marie en recht voor  in alle glorie: de Schwegandon in luisterrijke avondverlichting. We hadden geen betere afsluiter kunnen hebben.