Chiang Rai deel 2

Chiang Rai 16 januari

De volgende dag wilden we naar het Noorden, tipje Thailand. Te ver voor een scooter, laat staan voor een fiets. Na het toast met confituur, banaan en Nescafé ontbijt stond chauffeur met minivan ons tweetjes op te wachten. Niet van onze gewoonte maar het stond op onze planning buiten de stad de beschreven bezienswaardigheden op te zoeken.

Daar de witte en de blauwe, ons niet meer onbekend, konden we al overslaan en kregen we 2 andere “highlights” in de plaats. Onze babbelende en lachende chauffeur bracht ons naar het eerst. Van ver zagen we op de heuvelrug  een blinkend hagelwit super reuze Boeddha beeld  met felrood getekende lippen, wijds uitkijken over de groene vlakte. Aangekomen praalde een niet minder witgekalkte tierlantijntjes tempel ernaast. Wat er origineel wel zal gestaan hebben: de ronde Chinese pagode van enkele verdiepen hoog.  Bussen vol Chinees geweld werden gelost, roetjs naar de rood gouden toren weinig oog voor al dat witte...

Al het witte is trouwens duidelijk nieuw, de Boeddha gezeten op reuze Lotusbladeren en met vensterkes in zijn achterlijf( je kon erin met een lift), de tempel al voor 2/3 geschilderd en  binnen nog gestut , verder de immense parking in aanleg…  een toekomstig nieuwe toeristisch attractie. Maar het uitzicht op de omgevende natuur was weer prachtig.

Vervolgens: the Black House ( ja we werken in kleuren deze keer). Een zeer mysterieuze en eigenaardige site. Kunstenaar Thawan Duchanee, bekend in Azië, Europa en Amerika ( ons onbekend) maakte er zijn levenswerk van: het grote zwarte huis, opgetrokken in teak, mooie slanke vorm ,  hoog en groot en vooral zwart. Binnen een museum van zijn” kunstwerken”, verspreid opgesteld, geen overhoop. Gebruikte voor zijn werken vooral dierlijke onderdelen: horens, vellen in combinatie met teak bewerkte tafels, stoelen, schrijnen met daartussen zijn felrood met zwarte schilderwerken waar dierlijke kracht zo uitspringt. Buiten stonden er nog zo een 40-tal van die eigenaardigheden verspreid in een mooi tot park omgetoverde omgeving waarvan een geheimzinnige rust rondhangt.

De theeplantage vonden we maar niets. De rijen theeplanten omringden de heuvelflank met de fabriek bovenaan. Maar ja, blijkbaar is dit hier een rariteit…dus bezoeken. Altijd omringd door kwebbelende Chinezen!

De Hilltribes: de volksstammen die de hoge en lagere bergstreken  van het Noorden ( Birma, Thailand, Laos) bevolk(t)en. We hadden in gedachten die mensen in hun natuurlijke “habitat” te bezoeken in hun dagdagelijkse bezigheden, door de dorpen te wandelen wat in het verleden voor mij een onvergetelijke ervaring is geweest. Niets minder dan dat: de Akha, de Yao, de Lahu, de langnekvrouwen…ze waren allen in kunstmatige dorpen geplaatst in klederdracht  voor hun verkoopkraampjes waarop niet veel handmade spulletjes meer te vinden zijn. Er is een wandelweg uitgestippeld die je van de ene naar de andere stam brengt. Er stonden er ook klaar  om een typisch danske te placeren als we naderden maar we konden het net niet opbrengen om die oudere verweerde mensen voor ons een opgelegde voorstelling te laten geven en bedankten hen toch.

De langnekvrouwen, Karen people, zeer gekend omdat ze koperen ringen rond hun nek dragen met een totaal gewicht van 4à5kg kg. Beginnen als kind 5 en om de 3 j 3 ringen erbij alles rustend op de schouderblaren. Dit levenslang dragen anders valt hun nek om bij het afdoen van het “sierraad” dat volgens legende vroeger ontstaan is om te verhinderen dat de toen nog talrijke tijgers je de keel zouden overbijten. Waarom alleen de dames? Enfin het was een fascinerend zicht, ze waren ook erg vriendelijk, demonstreerde hun weefgetouwen waarmee ze kleurige sjaals maken en lieten zich graag fotograferen. Er waren mooie figuren bij, de ouderen met een typisch vergroeid gelaat door de dracht van de ringen band.

Er valt erg veel over te vertellen maar ik bespaar jullie dat. We moesten wel 2x 300 bath betalen aan de “inkom” ten voordelen van die mensen(?)”. Het was een Hilltribe centrum, soort “museum”.

De taximan voert ons verder door de onmetelijke oppervlakte ananasvelden, hevelruggen en vlakten vol. Voor de Chinezen , zegt hij  ( die hebben ook mijn batterijlader nog…niet mijn vriendjes).

We zaten nu wel echt in het Noordelijk puntje als we in Mae Sai aan de typische kraampjes een rijsthapje naar binnen smulden. Hop de heuvel op  met onze taxi  naar de  purperen schorpioentempel ( zie foto’s) om een wijds uitzicht te hebben over het Birmaanse ( Myanmar) landschap. We zaten aan de grens, Tachilek aan onze voeten.

Nog enkel km verder de “Golden Triangel” in: het drielandenpunt: Myanmar, Thailand en Laos raken elkaar aan de oevers van de Mekong. Dat pakte ons even, fascinerend mooi is ze en blijft onze geliefde rivier die zich van grenzen niets aantrekt. Een weerkerende vertrouwde ontmoeting!

De gouden driehoek is eeuwen de plaats geweest waar opium verbouwd werd. Ettelijke duizenden vierkante km, verspreid over de drie landen, een middelpunt van reuze productie die vooral via China verhandeld werd. Dit leerden we in het Opium museum. Interessant van bloem tot opium, uitleg over alles, foto’s, gebruiksvoorwerpen, weegschalen, originele gewichten, opiumpijpen en nodige attributen…van in de vervlogen tijden. Het bleek een serieuze sociale bezigheid te zijn geweest.

Nu moeten ze tabak en voedingsgewassen telen en dat doen ze dan ook zeer goed. Mooie groenten zien we op alle markten liggen. Al denken we dat er hier en daar nog wel…

Einde van de uitstap, terug naar Chaing Rai om de rugzak te maken voor morgen en de avond af te sluiten traditiegetrouw op de avondmarkt. We ontdekten een “openlucht” restaurant. Precies Vlaamse kermis. Allemaal eetkraampjes langs de zijkant en midden tafeltjes en stoeltje. Keuze en variatie in overvloed voor een prikje. Kippen pikante satés met frietjes en een frisse pint Chang. Geen betere afsluiter.

Chiang Mai heeft ons  zeker en vast bekoord.