Tijd voor Sukothai

Naar Sukothai

5 januari

Altijd spannend als je aan de hotelreceptioniste vraagt om een tuk-tuk te bestellen voor de volgende vroege morgen omdat er meerdere “receptionisten” rondhossen aan die “balie”en die zeggen allemaal “yes”.

En toch daar kwam wel degelijk de volgende morgen een echte taxi aangereden. Het was niet ver naar het busstation maar onze rugzaktrekking  van bij het binnen komen woog nog op de schouders.

Met het ticket al in ons bezit zeulden we naar perron 14: Sukothai, de voorzienigheid zelve.

Whaw wat een bus: een blauw witte dubbeldekker!!! Rugzakken verdwenen als vanzelf in de bagageruimte, wij trapje op de bus in. Allemaal nette blauw –witte ongeschonden zetels, airco boven onze hoofden. Ben nog efkes rap uitgestapt om te zien of we wel echt juist zaten. Ja, de meest superdeluxebus waar we in Azië al ingeklauterd waren ( met wc en al). Echte verwenbeesten waren we vandaag!

We vertrokken op tijd voor een rit van 5 u . Goed en wel de baan op sprak een flauw vriendelijk stemmetje ons aan door de micro. Veel uitleg, gezien wij geen Thais verstaan was het ook zo goed al chinees voor ons. Toch bleef ik luisteren en hoorde ik het woord Wifi tussen het onverstaanbare gevolgd door een opsomming van???= paswoord. Een WIFIBUS, neen maar, snel potlood en prutske papier want de Engelse versie volgde met het zware Thaise accent. Voilà ik kon mijn job doen, verslagske schrijven en posten …Zo ging de tijd voorbij , Rene had al me al enkele keren gestoord met zijn vraag of ik niet naar de wc moest, ik wacht wel …maar t werd hem blijkbaar onhoudbaar en hij sukkelt het trapje af naar het bustoilet. Ik beelde me in hoe hij daar zou staan gezien het bustraject niet bepaald “smootie” verliep. Daar was hij terug en op mijn vraag of dat te doen was : ja zie, waggelend hé. Toppunt: na geen 10 minuten: pipi-stop. Maneuvers voor niks geweest. Maar geloof het of niet met ons bustiket hadden we recht op een gratis (keuze) gerecht in het plaatselijk restaurant, stond trouwens ook nog eens vermeld op de binnenkant van het deurtoilet. Als dat geen service is; daar kan de Lijn een leske van leren. Enfin, terug de luxecar in tot wij er ergens afvlogen onderweg want deze bus ging naar Chiang Mai.

Volgende bus voor het laatste uur. Was al minder van kwaliteit, meer wat we gewoon waren wel met airco maar geen wifi meer. Het was al wat grauw donker toen we Sukothai binnenreden, beetje miezerregen, direct een froezelige vrouw op ons af: waar we naartoe moesten: Happiness Resort: you know it: yes, yes 350 bath. Leek ons wel veel maar hadden we de keuze, neen. We stapten in een halve kooi op wielen met bankjes erin, vastgeankerd aan een motorvoertuig, bij ons noemen we dat een “sidecar”. Het was inderdaad nog een ganse afstand: 14 km in dat bakske alsmaar rechtdoor, er kwam precies geen eind aan die rit. Plots zwaaiden we een soort zandwegske in ( voor diegenen die Menthe à l’ô kennen..) en zie daar de poort van een klein hapiness paradijske stond open en we reden binnen in een tropische tuin met bloemen en planten met daartussen  houten huisjes  als peperkoek. Net Alice in Wonderland. We werden supervriendelijk ontvangen door “Alice” herself, een klein vinnig Thais vrouwtje die ons met veel  buigingen en enthousiasme naar ons sprookjes verblijf bracht onder de rode-roze bouginvillée. Wat waren we happy in ons Hapiness resort!

6 januari

Waarom Sukothai?

Omdat de Ruf guide gids vermeldde dat deze site ten onrechte werd overgeslagen op weg naar het gekende Chiang Mai.

Je moet eerst wel degelijk met neus en kop in de geschiedenis duiken en dan gaan bekijken  wat er nog van overblijft. Een hoop stenen die tot je verbeelding spreken en tot leven komen onder vorm van tempels en boeddha’s.

Onze gehuurde scooter op en  met  gidsen en plannetjes in de hand op weg naar de oude stad. Eens een rijkbloeiende hoofdstad was Sukhothai een groot religieus centrum in centraal Siam. We rijden de ommuurde stad in en botsen direct op het ooit grootste tempelcomplex van de site. Niet alleen de grootsheid van bakstenen muren en torens, de trotsheid waarmee de vele grote Boeddhabeelden in serene zittende houding al eeuwen voor zich uitkijken met een nooit verleerde Mona Lisa glimlach maken direct een imposante indruk op ons. Ook de met zorg en precisie onderhouden omgeving met groene grasperken, lotusvijvers, kleurige struiken en planten dragen bij tot de totaliteit van een rijk mysterieus verleden. We reden door het park van de ene naar de andere tempel of toren of wat er van rest. Witte boeddha’s, grijze, staande zittende en schrijdende… het was indrukwekkend en mooi. Nadromend en voldaan reden we terug naar ons eigen paradijselijk stekje bij Alice.