Goodbay Chiang Mai , op weg naar Tha Ton

  13 Januari.- 14 januari

Afscheid genomen van de oh zo vriendelijke en behulpzame gastheren en –vrouwen en hop naar de bus voor Tha Ton, 3 u. Georganiseerd instappen: Rene koopt het bus ticket en ik zorg dat rugzakken in de bagageruimte worden geborgen, kruip de bus in met de 2 kleine en versier een duo plaatsje.

Er zat al wat volk op en Rene hing nog aan het staartje voor het loket. Straks moeten we er weer terug af, dacht ik. Neen het kwam goed. Nog even discussie over de zetelnummerkes ( dat had ik niet gezien, kon je ook niet want ze waren zo goed als onzichtbaar geworden) en de brombus zet zich in gang. Traag worden we de stad uitgeloodst, boven onze hoofden draaide de originele airco al op volle toeren, letterlijk. Aan de spiegelblinkende zoldering hangen  op regelmatige afstanden ventilatoren die ook op zichzelf nog eens toeren. Je kan er best ter plaatse je haren mee fönen. Stilaan worden het landschap en de omgeving rustiger. EN niet vergeten: het zonnetje is volop van de partij. De chauffeur, niet van het kamikaze-type, rijdt op t gemakske over de gladde asfaltwegen. We genieten van de steeds mooier wordende landschappen. Veel landbouwvelden, netjes afgebakend waarop verschillende ( mij niet herkenbare) gewassen worden geteeld. Fruitbomen, bananenbomen afgewisseld met wilde jungle achtige situaties. We beginnen aan de bochtige klim vol bewondering voor de uitzichten die een wondere natuur tevoorschijn toveren. Her en der kleine dorpen en iets wat grotere met de herkenbare bedrijvigheid van het volk

Tha Ton is zoals het beschreven werd: idyllisch mooi gelegen aan de Kok Rivier. De grote bevlagde brug over, de bus af …we zijn er weeral geraakt. Rugzakken op en weg. We weten direct tot waar en vermits de hoteltaxi niet opdaagt gaan we zelf naar onze accommodatie toe. Het bord! Daar zitten we dan, in de… P(h)uree : Area Phuree Resort. Een naam die je klinkt als een klok als je dat ziet staan maar…ooit een resort en nu meer Puree. Bamboehuisjes beetje verwaarloosd in tropische omgeving langs de rivieroever. Mooier kan toch niet. Wel we knijpen een oogje dicht voor de vergane glorie, het halfgevulde vergroende zwembad en genieten van rust, lekker eten in de stalletjes en de verlichte avondwandeling. Morgen nemen we de “longtail” boot en varen over de Kok rivier naar Chiang Rai.

Morgen is ondertussen vandaag. Om half twaalf gaat de schuit van wal, nog een uurtje wachten…

Met zijn tienen zijn we.3 nederlandse dames, 2 fransen 2 duitsers, wij en een rus. Ik had al een vermoeden: geen plankjes te zien, hopelijk niet op de bodem van de schuit. En ja, een caoutchouc kussentje onder ons poep, geschrankt als de eerste laag sardinnekes in  het onderste van de  doos, het dieseltje op gang ( systheem als een bosmaaier met schroef) en we staken letterlijk van wal.

Fototoestelletjes werden prompt bovengehaald om het voorbijglijdende landschap langs de oevers van de Kok vast te leggen. Vredig groene oevers, inde verte de groenbegroeide bergtoppen, het rivierwater dat als een schuimende  sliert naast ons omhoog werd gestuwd….zo genoten we van onze drie uur durende tocht. Moet ik toch vertellen dat door de onconfortabiliteit van de “zitplaatsen”we  ons na een tijdje in andere posities trachten te murwelen. Twee fietsen ven de Hollandse dames dienden als boegbeeld vastgeankerd door de rugzakbaggage van de medepassagiers. De rivier was erg ondiep, ja kon er gerust van je enkels tot je middel gaan instaan, zoals de enkele vissers die we voorbijvaarden.  Het water kolkte regelmatig onder de boot tot plots geheel onverwacht een golf water over het loom uitkijkende gezelschap werd geslingerd. “Nauw  sjo stond het echt niet in het boekje”, repliceerde de natte Nederlandse op flegmatische toon. Zon en wind zorgde voor een snelle droog. Na een twee uur varen, aanleg voor pipistop en schuittransfert. Fietsen en bagage werden overgestouwd en we  hadden een zitjes boot: horizontale plank voor poepjes en verticale voor de rugjes. Dat zat al heel wat beter en zo hadden we ook meer overzichtzicht, al staken de fotoapparaatjes al lang weer veilig en droog in de rugzakken. En dan opeens voeren we naar een oever zonder stijger, middle of no ware, einde van de vaart. Uitstappen zonder natte , slijke voeten was moeilijk laat staan met fietsen en rugzakken. Moedige dames, met leuke humor, ze hadden onze leeftijd en deden een trip door het Noorden. We zagen ze nog 1 keer weer.

Een grote Tuk tuk stond ons allen op te wachten en bracht ons voor de deur van het hotel.

Chiang Rai , wat ga je ons doen ondekken?c