Bagan onwezenlijk mooi, onze laatste stop.

22 februari-27 februari

Al enkele dagen wil ik ons verhaal over Bagan schrijven en ik kon er niet toe komen om de gevoelens, de indrukken, de ervaringen onder woorden te brengen die ons elke dag van ons bezoek in een hoge graad van bewonderende begeestering bracht van al het moois dat ons de omgeving voor ons ontsluierde. Enkele zinnen uit de Trotter kunnen hierbij helpen:

Bagan is een droom. Bagan is Uniek. Bagan is een magische plek, er zijn geen woorden om de stad te omschrijven.

We verbleven in het kleine stadje Nyaung O, niet zover van Old Bagan ( what’s in a name?). Er zat wel wat leven in, een stoffig dorpje, zoals in  allemaal,  de  diverse lokale winkels, de niet ontbrekende traditionele voedings- en andere onderdelen markt, toeristen, een keuze aan restaurantjes alsook aan hotelletjes, van eenvoudige tot de almaar grotere wordende resorts ( gelukkig weg van het kleine centrum). Dit alles verdeeld over 2 stoffige straten en een rond punt aangegeven door een rood rond muurke.

We zetten onze eerste stappen in het dorp en zie, weer een kleurrijk uitgedoste feeststoet, koetsen , paarden, ossenkarren, allen versierd. Waarom? Dat kon de madam achter het kraampje ook niet uitleggen, geen trouwpartij, dat was zeker niet.

We kregen tussen de tempels wel een jong koppeltje te zien die in hun prachtige outfit foto’s lieten maken ivm hun trouw. Wat was ze mooi en wat een decor!

Wij met het minibusj werden afgezet op een goede 5 km erbuiten, niet ver van de bushalte en vliegveld. Een nadeel als je met booking.com reserveert ”alles ligt altijd dichtbij”. Heel relatief natuurlijk. Maar klachten hadden we zeker niet  als we zagen dat we niets tekort gingen hebben in  het okerrode nieuwe bungalow complex met prachtige zwembad, mooie tuin. Dit voor onze laatste 5 dagen in Birma.

Verplaatsten kon met scooter, geen gewone, wel een e-bike scooter. Reed niet te snel, niet te traag, geluidloos zweefden we over het asfalt en ploeterden er later mee door het zand.

Aan dit plan beginnen was erg moeilijk. 42 m2  bezaaid met tempels, stoepa’s, paya’s alsof ze ooit ineens uit het heelal zachtjes werden gedropt over de grote okerkleurige zandvlakte tussen  de groene gewassen en de kleurige bougainvillées. We namen voor om de in de boek 2 en 3 geroutardeerden te bezoeken, de grootsten en 2 keer de ondergaande zon de gaan bewonderen.

2217 staan er nog recht van de 4000. Een fabelachtig architecturaal erfgoed, meestal van tussen 11e-13e eeuw. We gaan ze niet allen beschrijven, zo verschillend in afmetingen en vormen, wit bepleisterd, blote baksteen, goud geschilderd, elegant in de hoogte, logge indrukwekkende pyramidevormen, serene gebeeldhouwde figuurtjes aan binnen en buitenzijde, prachtig gestileerde fresco’s zo mooi bewaard, stukwerk waar je je ogen niet kan van afwenden, Boeddhabeelden in alle grootten, kleuren en vormen, spitsen als maïskolven, ronde hoge of dikke bolle…kroonden de monumenten.

Het driedaagse scootertochtje liet ons zalig  genieten van die monumentale schoonheid. Af en toe , allée nogal dikwijls, voor de indrukwekkenste, of de liefelijkste, stapten we af om op erop te klefferen of binnen door de gangen te dolen om ons aan de verborgen mystiek, kunst en eenvoud te vergapen.

Voor ons de 2 mooiste onder de groten zijn  als eerst de witte prestigieuze Ananda-tempel, van de oudsten, in Grieks kruis gebouwd, er huizen 4 rechtstaande Bouddha’s ( N-Z-O-W) telkens uit 1 stuk teakhout gesneden en verguld. In alle eenvoud : de 3 evenwijdige  wandelgangen rondom met rood-verguld omrande nissen versierd en   mystieke beeldjes die er duidelijk al eeuwen in staan

Daarnaast : de Mahabodi-tempel, ook wit,die vooral opvalt door zijn hoge maiskolfvormige spits die volledig uitgewerkt is met gebeeldhouwde nissen. Evenals de buitenmuren.

Een grote ontgoocheling: wegens renovatiewerken staan alle belangrijke spitsen in de bamboestelling om ze terug in hun gouden kleedje te steken. Behalve de Mahabodi, die was al terug helemaal wit geverfd.

Een leuke anekdote: voor de Zwezigonpagode is er een kleine holte in de beton met plasje water. Je ziet de spits weerkaatsten in het water: dit systeem werd gebruikt om te zien of de toren waterpas staat.( met zijn allen boven dat plasken kan je wel denken!)

Tegen 17 u trokken we ( en masse) naar de witte blokkige Schegandaw-pagode, klommen tot boven om de zondondergang te bewonderen. Allen met het fototoestel in aanslag wachtend tot de zon haar rode stralen bovenhaalt en het Bagan landschap toedekt met haar donkergele gewaad. Een magisch moment dat zich iedere dag herhaalt.

Je kan dat ook met zonsopgang beleven, zelfs vanuit een luchtballon, maar daarvoor bleven we liever in ons bungalowbeddeke nog wat slapen.

Onze laatste avond zagen we de sunset over de Irrawadyrivier die in al haar breedte langs Bagan loopt. Vanop de knal gouden Bupayapagode, precies een reuze eenden ei, tussen de lokale bevolking, hebben we weer kunnen genieten van het rode spektakel dat zich over het water afspeelde, ditmaal wetende dat het  Birma/ Myanmar avontuur hiermee voorbij is.

We hebben dat weeë-gevoel wel gaan verzachten met een lekkere currymaal en een fleske Myanmar in ons ondertussen vast restaurant, een Italiaan die al lang een Birmese kaart op tafel heeft staan.

Om wat uit te rusten en alles te laten bezinken hebben we onze vakantie afgesloten door 5 dagen te luieren onder de tropische zon, witte stranden m de bijhorende palmbomen.

Morgen reizen we terug maar met onze gedachten zitten we al volop in de Provence! Rugzakken gepakt...

Vele lieve groetjes aan alle lezers en vooral aan Moe Magriet voor wie we dit met heel veel plezier hebben gedaan.